7. Las wieczorny

Kiedy patrzę na gęste, szare chmury sunące ciężko po niebie i obserwuję, jak mrok wraz z przytłaczającą szarością ogarniają świat, przed oczy często powracają dni i chwile wyjęte niemalże z czasów romantyzmu... jak choćby wieczorna wędrówka lasem.

Kończył się kwiecień. Las, podzielony na czerń i złoto-czerwień, powoli blednął i stygł ku chłodnym barwom. Ciemność coraz bardziej wciskała się w podszyt, zawieszała swoje czarne i nieprzeniknione ramiona na krzewach, by w końcu wylać się na leśne ścieżki.

Dziwna magia zdawała się ożywać dokoła, czarując bory, bagna i śródleśne łąki. Dobrze znane szlaki i znajome drzewa wydawały się inne i kompletnie obce. Ci, którzy przed laty, podczas jednej z zimowych nocy wędrowali już leśną drogą, opowiadali o tajemniczej pieśni bijących dzwonów, jaką słyszeli z oddali.

Stąpając cicho, czułam się, jakbym nagle przeniosła się z lasu zapamiętanego z dzieciństwa do Mrocznej Puszczy z jej wszystkimi zagadkami, a z miejskiego śmiertelnika przeistoczyła w elficką tropicielkę. Idąc przed siebie, nie wiedziałam, że zaraz czeka mnie apogeum tego klimatu fantasy. Gdy wędrowałam asfaltową drogą, po brzozowym, bagiennym lesie, rozciągającym się tuż przy owej drodze, poniósł się dziwny odgłos. Zwolniłam, a serce mi zamarło. Jakieś duże, ciężkie stworzenie forsowało wodny labirynt... niedaleko mnie. Znieruchomiałam, niemal wstrzymując oddech. Dźwięk "taplania" rósł z każdą chwilą; przybysz z bagien powoli przybliżał się ku mnie. Byłam zdana na wyostrzony słuch, bowiem wzrok, zwykle główny zmysł podczas leśnych wędrówek, coraz bardziej zawodził.

W tej okolicy miałam szczęście spotkać już łosie, i to za dnia, w słoneczne popołudnie. Czyżby i tym razem jakiś wielki roślinożerca przechadzał się w pobliżu? Pewnie dowiedziałabym się, czekając dłużej, lecz z drugiej strony dobiegły mnie podniesione głosy, bez wątpienia ludzkie. Nie czekając na spotkanie, zniknęłam pośród wysmukłych drzew.

Kiedy zbliżałam się do granicy światów, czyli wyjścia z czarującej krainy lasu, ciemności zdążyły opanować już cały świat. Tylko światła z pobliskich działek wyłamywały się z nieprzeniknionego mroku.

Niewątpliwie, ten, kto sądzi, że zna "swój las", a nigdy nie wędrował nocą jego drogami, mocno się myli. Mnie również czeka jeszcze taka wędrówka, choć tamtego wieczoru udało mi się odczuć smak czarów. Czekam na zimę; aż mróz wkradnie się cicho pośród pnie śpiących drzew, a światło księżyca srebrzyć się będzie na delikatnym, pierwszym śniegu.

A wtedy ponownie wejdę na szlak, by poznać nieznane mi jeszcze oblicze lasu.

***
Zapraszam do zaglądania na "Galerię", bowiem powoli, lecz sukcesywnie opracowuję kolejne... podgalerie. Póki co, od siebie mogę polecić "ZOO" i "Zwierzęta domowe", gdyż są już wykończone.