10. Polna droga

To niesamowite, jak wielką i dziwną moc może mieć natura.

Ostatnie godziny dzieliły mnie od powrotu do miasta, gdy wychodziłam z samochodu blisko końca świata*. Pierwsze, co poczułam, to niezwykle mocna woń świeżo skoszonych traw. Zaraz potem znalazłam się na piaszczystej, dość szerokiej drodze, prowadzącej na granicy lasu. Mając nadzieję, że to miejsce odmieni i uleczy mnie, jak do tej pory działo się za każdym razem, ruszyłam przed siebie.

Tutejsze drogi, bezkresne łąki, gęste lasy i mokradła mają w sobie pierwiastek magii. Nie potrafię tego wyjaśnić, ale czuję, że drzemie tutaj moc podobna do czarów, jakie władają Białowieżą czy biebrzańskimi bagnami.

Za każdym razem, kiedy przybywałam tutaj, całkowicie wykończona wyścigiem w labiryncie zimnych murów, wyjeżdżałam uleczona (i nie da się tego nazwać inaczej).

I tym razem, gdy przyjechałam, ciągnął się za mną ogon dziwnych i niezbyt miłych wydarzeń, tak bardzo typowych dla szybkiego miejskiego życia wśród wiecznie-obserwujących oczu. Jednak sześć dni spędzonych pod błękitnym niebem nie było w stanie całkowicie zatrzymać i wymazać złych przeczuć i koszmarów.

Wtedy, gdy wkroczyłam na tamtą polną drogę, a tym samym byłam blisko najpotężniejszych pokładów tutejszej magii, miałam nadzieję, że w tej ostatniej chwili coś się we mnie odmieni.

Idąc między ogromnymi topolami, nagle dostrzegłam dziką dróżkę. Była zarośnięta i ledwie widoczna, prowadziła w stronę gęstej olszyny, skąd dochodził także śpiew wilgi. Jako że polna droga wydała mi się o wiele ciekawsza, zboczyłam z "głównej trasy". Słońce znów objęło mnie promieniami, a szelest suchych ździebeł niósł się przez łąkę, którą miałam po swojej prawej stronie. Zarośla i wysoka trawa stanowiły świetną kryjówkę dla ptaków i gadów, nie zdziwiłam się więc, gdy kilkukrotnie dobrze zakamuflowane jaszczurki uciekały mi spod nóg. Nie wiedzieć czemu, każde spotkanie z tymi zmiennocieplnymi stworzeniami było dla mnie w tamtej chwili bardzo cenne, cenniejsze niż zazwyczaj. Tymczasem melodyjny śpiew stawał się coraz wyraźniejszy i donośniejszy.

Nieuchwytne, egzotycznie ubarwione wilgi musiały zostać stworzone poprzez czary, gdyż już sam ich głos ma niezwykłe właściwości. Mogłam tego doświadczyć, powoli podchodząc coraz bliżej źródła. Nagle cień ponownie ogarnął świat, kiedy wreszcie dostałam się w zasięg olchowych koron. Nie mogłam jednak już iść dalej; przede wszystkim ze względu na czas, ale także przez dwie, zwalone olchy, idealnie zagradzające dalsze przejście. Chwilę więc stałam w tym magicznym miejscu. I mimo, że od samochodu nie dzieliło mnie nawet pół kilometra, to byłam pewna, że znajduję się w zupełnie innym świecie. Świecie, którym władają tajemnicze kapturki, a piękne pieśni od rana śpiewają złote kosy.

Czas się kończył. Trzymając w ręku krzyżówkowe pióro, zawróciłam. I choć wkrótce miałam wrócić do zwykłego świata, poczułam, że czary tej krainy znowu zadziałały.

***
*Czasami, gdy przechadzam się polnymi drogami, a dookoła ciągnie się bezkres łąk poprzerywany samotnymi drzewami lub "wysepkami" gąszczu, mam wrażenie, że miejsce to znajduje się stosunkowo blisko końca świata.
***
Gdybym miała tworzyć do tego tekstu filmowy obraz, podłożyłabym chyba tylko ten utwór.

Tym razem zdjęcia mają raczej charakter "dokumentacyjny", przez co niepozbawione wad. Co do tekstu, czytałam go kilka razy, ale możliwe, że coś się ukryło...
W przygotowaniu posty już stricte opowieściowo-zoologiczne, w tym o łosiach i niezwykłych kotach. ;)
Odświeżyłam również kilka galerii: "Ptaki", "Zwierzęta domowe", "ZOO", "Ludzie" i "Z makijażem". Może nie są to zmiany spektakularne, jednakże zapraszam do przejrzenia! :)