13. Jesienne tygrysy

Z czym może kojarzyć się hasło "tygrys sumatrzański"? Z wilgotnym tropikalnym lasem zasnutym co rano gęstą mgłą? A może z sumatrzańskimi bagnami i śródleśnymi rzekami, gdzie nieuchwytni pręgowani łowcy często polują po zapadnięciu zmroku?... Jednakże dzisiaj zamierzam pokazać Wam te drapieżniki w nieco nietypowej scenerii, choć jak dla mnie nie mniej pięknej, co indonezyjska, gęsta dżungla – polskiej, złotej jesieni.

Tak więc przedstawiam głównych bohaterów dzisiejszego spotkania, rodzinę tygrysów – ośmioletnią, dostojną Ratu oraz trójkę jej młodych – potężnych i zwinnych Dandysa i Denara, a także pełną uroku Dianę.

^Ratu

Pamiętam, że w zamierzchłych czasach mojego dzieciństwa ujrzałam pewne zdjęcie, które wywarło na mnie ogromny wpływ. Była to fotografia przedstawiająca jaguara na tle jesiennych liści, a harmonia pomiędzy złotym tłem i równie złocistym futrem kota była po prostu ujmująca. Od tamtego dnia narodziło się małe marzenie sfotografowania jakiegoś pięknego, egzotycznego drapieżcy podczas pełni jesieni. Wybierając się do zoo w moje urodziny trzy lata temu, planowałam je spełnić, co wcale nie było takie proste. Dobrą chwilę kombinowałam z perspektywą, a moje dość nerwowe chodzenie w tę i z powrotem ściągało ciekawskie spojrzenia zwiedzających. Po pewnym czasie odkryłam, że w jednym miejscu, usadawiając się w pewnej, oczywiście dość niekomfortowej (a jakże, klątwa fotografa musi działać!), pozycji mogę osiągnąć... najprawdziwszy kadr idealny. Pozostało tylko dręczące pytanie – czy tygrysy tu podejdą? Heroicznie postanowiłam sobie, inspirując się zresztą słowami pewnego fotografa, że cokolwiek się nie wydarzy, mogę spędzić cały dzień w tym miejscu, czekając tylko na ten moment.

Ale nie wiem, czy to Cthulhu czuwał nade mną tamtego popołudnia, lecz ku mojemu wielkiemu zdziwieniu, nie musiałam długo czekać. A przy okazji, oprócz statecznych portretów, trafiło się nieco scen obyczajowych. 

^Jeden z braci

Nie mam pojęcia, ile godzin spędziłam tamtego dnia przy tygrysich skałach. Na myśl nasuwa mi się tylko słowo długo. Sama obserwacja relacji łączących matkę z jej dorastającymi młodymi jest, że tak to ujmę, czasochłonna, ale jednocześnie niezwykle interesująca, pełna widoków szczerzenia kłów, czy dźwięków pomrukiwań i donośnych nawoływań. 

Ratu była raczej zwolenniczką chłodnego wychowywania, a z całej trójki zwykle największe fory dawała jedynej córce. Sama Diana żyjąc wraz z dwójką braci, którzy szybko wyprzedzili ją w rozwoju fizycznym, musiała wykazywać się nie lada sprytem, aby nie zostać stłamszoną i zdominowaną podczas wspólnych zabaw. Niebieskooka Diana była jak cicha woda – wystarczyła jedna chwila, by w spokojną i opanowaną tygrysicę wstąpił szalony, zadziorny duch, nie dający pokonać się sile mięśni młodych samców...

^Dandys

Denara, Dandysa oraz Diany nie ma już w Warszawie od ładnych paru lat. Koty rozjechały się po całej Europie, z czego najkrótszą podróż odbył Dandys, gdyż trafił do czeskiego Brna (uchylając rąbka tajemnicy, tematy Brna oraz Dandysa powrócą niedługo w jakiejś opowieści). Ratu pozostała sama i prawdopodobnie w najbliższym czasie się to nie zmieni. Jeśli macie ochotę poobserwować zachowania społeczne tygrysów i to konkretnie sumatrzańskich, na dzień dzisiejszy odsyłam do Wrocławia i tamtejszej tygrysiej pary.
Tymczasem gwarantuję, że z "warszawskim-sumatrzańskim" trio nie stykacie się po raz ostatni...

^Brat i siostra

***
Zdjęcia wykonane w Warszawskim Ogrodzie Zoologicznym.